Odsłonięcie kamienia w miejscowości Siodło

Operacja Lotnicza „Wall”.

W dniu 17.02.1943 roku, o godzinie 18.50 z lotniska Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu, wystartował samolot Halifax DT-725 „J” ze 138 Dywizjonu RAF. Zdaniem Operacji lotniczej Wall było przeprowadzanie zrzutu Cichociemnych oraz zasobników ze sprzętem do okupowanego kraju.  Dowódcą operacji lotniczej był  F/O Mieczysław Kuźnicki, załogę samolotu stanowili: pilot – W/O Stanisław Mierniczek, pilot – F/S Leopold Pęczek, nawigator – F/O Mieczysław Kuźnicki, radiotelegrafista – F/S Edward Janik,  mechanik pokładowy – Sgt. Henryk Chętkowski, strzelec – F/O Zdzisław Markiewicz. Na pokładzie znajdowało się czterech Cichociemnych spadochroniarzy Armii Krajowej:

• ppłk. Iglewski Antoni, ps. Ponar
• ppor. art. Żychiewicz Antoni Piotr, ps. Przerwa
• ppor. piech. Wiśniewski Władysław, ps. Wróbel
• ppor. Jaworski Tadeusz, ps. Gont

Zrzut przyjęła placówka odbiorcza „Lis” w okolicach miejscowości Cegłów i Zglechów, 14 km na południowy wschód od Mińska Mazowieckiego. Placówka ta, w późniejszym okresie zmieniła kryptonim na „Wieszak”. Wraz ze skoczkami zrzucono 6 zasobników z zaopatrzeniem i 2 bagażniki. Samolot szczęśliwie powrócił do bazy po locie trwającym 12 godzin 20 minut. Skoczkowie przerzucili 450 tys. dolarów w banknotach na przeznaczonych na potrzeby Armii Krajowej. W ramach operacji „Wall” do kraju zostali zrzuceni:

ppłk. Iglewski Antoni, ps. Ponar (1809–1979).

Urodził się w Radziejowie na Kujawach. Jako siedemnastolatek wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Jesienią 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim, a następnie w walkach z bolszewikami. Po wojnie polsko-bolszewickiej pozostał w wojsku. W 1933 roku w stopniu sierżanta przeszedł do cywila. W 1939 roku został przeszkolony w zakresie dywersji pozafrontowej w Oddziale II Sztabu Głównego. Według planów dowództwa miał prowadzić działania dywersyjne w Prusach Wschodnich, jednak w sierpniu otrzymał przydział do grupy generała Wacława Przeździeckiego. Po agresji ZSRR na Polskę walczył w obronie Grodna. Po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną, był zastępcą komendanta Okręgu Białostockiego Służby Zwycięstwu Polski.

W 1940 roku podczas inspekcji na Wileńszczyźnie został aresztowany przez NKWD. Trafił na moskiewską Łubiankę i po śledztwie otrzymał wyrok śmierci. Dwa miesiące później zawarto układ Sikorski-Matejski i został zwolniony. Oddelegowano go do Wielkiej Brytanii. Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do komendy Okręgu Armii Krajowej Kraków. Zajmował się organizowaniem oddziałów i szkoleniem żołnierzy. W 1944 roku skierowano go do oddziałów partyzanckich w okolicach Miechowa. Latem brał udział w walkach o utrzymanie opanowanych przez partyzantów terenów tzw. Republiki Pińczowskiej. W połowie sierpnia objął dowództwo samodzielnego partyzanckiego baonu szturmowego „Suszarnia”.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej działał w strukturach organizacji NIE, Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość”. Jesienią 1945 ujawnił się i wyjechał na Wybrzeże. Później przeniósł się do Wrocławia, gdzie w 1947 roku został zatrzymany przez komunistyczne służby. Był więziony do 1956 roku. Zmarł 27.01.1979 roku i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Radziejowie.

Odznaczony:

• Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
• Krzyżem Niepodległości z Mieczami.
• Krzyżem Walecznych – czterokrotnie.
• Srebrnym Krzyżem Zasługi.
• Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
• Krzyżem Partyzanckim.

ppor. Jaworski Tadeusz, ps. Gont (1914–1945).

Urodzony 25 maja 1914 w Witkowie, zamordowany 9 marca 1945 w obozie koncentracyjnym KL Buchenwald – podporucznik, żołnierz Wojska Polskiego, oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Kedywu Okręgu Lwów AK, więzień obozów koncentracyjnych: KL Gross-Rosen, KL Buchenwald (1943-1945), Cichociemny.

Znajomość języków: angielski, francuski; szkolenia (kursy): m.in.  dywersyjno – strzelecki (STS 25, Garramour), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), oficerski kurs motoryzacji (Ośrodek Wyszkoleniowy Broni Pancernej), spadochronowy (STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej, odprawowy (STS 43, Audley End), i in. Uczył się w szkole powszechnej w Witkowie (obecnie woj. wielkopolskie), następnie w gimnazjum w Trzemesznie. W 1934  zdał egzamin dojrzałości. Do 1939 studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1938 – 1939  wiceprezes Związku Młodych Narodowców w Poznaniu. Od 20 września 1935 do 1 maja 1936 uczestnik dywizyjnego kursu podchorążych rezerwy piechoty przy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Po jego ukończeniu awansowany na stopień kaprala podchorążego, ze starszeństwem od 18 września 1936.

W kampanii wrześniowej 1939 zmobilizowany, przydzielony do Ośrodka Zapasowego 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Skierniewicach, ewakuowany wraz z jednostką do Kowla.

Powrócił do Witkowa, 28 stycznia 1940 przekroczył granicę ze Słowacją w rejonie Szczawnicy, następnie granicę z Węgrami, internowany. Od 22 czerwca 1940 w Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim, przydzielony do 24 Pułku Ułanów 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w dywersji, zaprzysiężony na rotę ZWZ-AK 29 listopada 1952 w Audley End. Awansowany do stopnia podporucznika 1 grudnia 1942.

Uczestniczył w wielu akcjach bojowych, m.in. 16 czerwca 1943 wraz z Cichociemnymi: por. Stanisławem Olszewskim oraz por. Piotrem Szewczykiem oraz żołnierzami AK ps. Żorż i Jancia uczestniczył w udanej akcji odbicia ze szpitala we Lwowie przy ul. Janowskiej 130 (Szpital Epidemiczny) Jana Bojczuka ps. „Wilk”, oficera ds. scaleniowych Narodowej Organizacji Wojskowej (organizacji Stronnictwa Narodowego).

14 września 1943 we Lwowie przypadkowo aresztowany przez funkcjonariuszy niemieckiej policji kryminalnej Kripo . Wywieziony do obozu koncentracyjnego KL Gross-Rosen, następnie do obozu koncentracyjnego KL Buchenwald. 9 marca 1945 zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

ppor. piech. Wiśniewski Władysław, ps. Wróbel (1915–1984).

Władysław Wiśniewski urodził się 1 września 1915 w Ciszycy Dolnej. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 49. Huculskiego Pułku Strzelców. Jego jednostka wchodziła w skład Armii „Kraków”. Starszy strzelec podchorąży Wiśniewski dowodził drużyną. Uczestniczył m.in. w bitwach pod Stryjem i Bolechowem. 20 września przeszedł na Węgry. Zdołał dotrzeć do Francji, gdzie służył w Ośrodku Zapasowym 2. Dywizji Strzelców Pieszych.

W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w kraju i odbył przeszkolenie w dywersji. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Okręgu Kraków Armii Krajowej. Objął stanowisko instruktora dywersji w Obwodzie Wieliczka. Prowadził szkolenia na kursach podchorążych, uczestniczył w wielu akcjach bojowych, m.in. w nieudanej próbie zamachu na Hansa Franka przeprowadzonej w nocy z 29 na 30 stycznia 1944 roku. Od marca 1945 roku pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego. Wiosną 1947 roku się ujawnił. Od 1952 roku do przejścia na emeryturę w 1975 pracował w krakowskich liceach.

Zmarł 28 listopada 1984 w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim – kwatera XVII, rząd 8, miejsce 43.

Odznaczony:

• Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
• Krzyżem Walecznych.
• Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

ppor. art. Żychiewicz Antoni Piotr, ps. Przerwa (1919–2005).

Przeszedł na świat we Lwowie. Od 1938 roku studiował na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki Lwowskiej. Naukę przerwał wybuch wojny. Podczas kampanii wrześniowej walczył w obronie Lwowa w szeregach 1. Pułku Artylerii Motorowej. W listopadzie 1939 roku zameldował się we Francji. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii odbył staż w oddziałach brytyjskich, a następnie służył w polskich jednostkach artylerii. Zgłosił się do służby w kraju.

Po dodarciu do Polski otrzymał przydział do Kedywu Obszaru Zachodniego AK. Trafił do oddziału dywersyjnego majora Jana Mielczarskiego „Sana”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych. W okresie poprzedzającym wybuch powstania warszawskiego został skierowany do Obwodu Mokotów AK. W pierwszej połowie sierpnia został ujęty przez Niemców. Wysłano go do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen. W 1945 roku, w bardzo ciężkim stanie zdrowia po pobycie w obozie, wrócił do Polski. Zmarł 25 sierpnia 2005 w Soli-Kiczorze.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Operacja Lotnicza NEON 2.

W nocy z 16 na 17 września 1943 roku do okupowanej Polski przerzucono kolejnych cichociemnych. Byli to:

• kpt. mar. cw Żórawski Bogusław, ps. Mistral
• kpt. piech. Wiszniewski Otton, ps. Topola
• ppor. Gołuński Norbert, ps. Bombram

Uczestnicy operacji lotniczej „Neon 2” odlecieli z Anglii na pokładzie samolotu Halifax JN-911 „Z” ze 138. Dywizjonu RAF. Maszyna wystartowała z lotniska RAF Tempsford o godzinie 18.20. Załogą samolotu dowodził kapitan nawigator Antoni Freyer. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Wieszak” kilkanaście kilometrów od Mińska Mazowieckiego. Placówkę ubezpieczały odziały AK z Ośrodka III – Latowicz i IV – Mrozy. Placówka ta przyjęła łącznie 11 Cichociemnych skaczących w różnych operacjach lotniczych. Skoczkowie przerzucili 252 tys. dolarów w banknotach oraz 240 tys. marek na potrzeby AK. Zrzucono także 6 zasobników i 1 paczkę. Zrzutu dokonano po trzecim nalocie nad celem, bo przy pierwszych dwóch placówka nie odpowiadała na nadawany sygnał. Samolot szczęśliwie powrócił do bazy po locie trwającym 13 godzin 20 minut. Podczas lądowania po wykonanym skoku „Topola” i „Mistral” doznali pęknięć kości śródstopia.

kpt. mar. cw Żórawski Bogusław, ps. Mistral (1902–1973).

Pochodził z okolic Łodzi. Po ukończeniu Wydziału Nawigacyjnego Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie w 1922 roku podjął pracę w tej placówce. Latem 1939 roku na pokładzie statku pasażerskiego MS Chrobry wyruszył w rejs do Brazylii. Wybuch drugiej wojny światowej zastał go na morzu, w pobliżu brazylijskiego portu Pernambuco. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii przeszedł do Polskiej Marynarki Wojennej. Kilka miesięcy pracował na placówce wywiadu morskiego w Oranie. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w Polskiej Szkole Wywiadu działającej pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej.

W okupowanej Polsce otrzymał przydział do zajmującej się wywiadem ofensywnym do ekspozytury „Lombard” Oddziału II (Informacyjno-Wywiadowczy) Komendy Głównej AK na stanowisko zastępca kierownika i szefa inspektoratu sieci wywiadowczych ds. morskich. Podczas powstania warszawskiego służył jako oficer wywiadu Komendy Głównej AK. W sierpniu 1944 roku został zatrzymany przez Niemców. Zdołał zbiec z transportu, jednak po przybyciu do Krakowa został ujęty w czasie łapanki. Trafił na roboty do Niemiec. Po uwolnieniu w 1945 roku udał się do Wielkiej Brytanii. Zdecydował się pozostać na emigracji. W 1969 roku wrócił do Polski. Zginął w 1973 roku w wypadku samochodowym.

Odznaczony:

• Krzyżem Walecznych – czterokrotnie.
• Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
• Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

kpt. piech. Wiszniewski Otton, ps. Topola (1910–1077).

Przyszedł na świat w Teheranie. Od 1920 roku mieszkał w Warszawie. Przed wojną pracował jako urzędnik państwowy w Kamieniu Koszyrskim. Z uwagi na charakter pracy w 1939 roku nie został zmobilizowany. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-węgierską. Na początku 1940 roku zameldował się we Francji. Służył w III batalionie 2. Pułku Grenadierów Wielkopolskich 1. Dywizji Grenadierów. W czerwcu 1940 roku dostał się do niewoli. Przez osiem miesięcy przebywał w obozie jenieckim. Po ucieczce przedostał się do Wielkiej Brytanii.

Od 1942 roku służył w 2. Dywizjonie Ciężkiej Artylerii Przeciwlotniczej. Wkrótce zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie łączności radiowej. Przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Służył jako dowódca plutonu w kompanii radiołączności „Kram” Batalionu „Iskra”. Jednocześnie był zastępcą dowódcy kompanii radiotelegraficznej Komendy Okręgu Warszawa AK. Obsługiwał radiostacje w okolicach Warszawy.

Podczas powstania warszawskiego dowodził plutonem kompanii „Radio” Komendy Okręgu Warszawskiego. Obsługiwał powstańcze radiostacje w Śródmieściu. Pod koniec września otrzymał rozkaz opuszczenia Warszawy. Odtwarzał komórki łączności radiowej w strukturach V Oddziału KG AK. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji. Wiosną 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Jesienią po tzw. amnestii został zwolniony.

Zmarł 20.10.1977 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim Wojskowe w Warszawie.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Krzyżem Walecznych.

ppor. Gołuński Norbert, ps. Bombram (1919–2000).

Urodził się w Gdańsku, był polskim Kaszubem, obywatelem Wolnego Miasta Gdańska. W 1939 roku rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej przebywał na rejsie na Morzu Północnym. Do 1941 roku pływał w konwojach morskich. Później odbył roczne studia nawigacyjne na Uniwersytecie w Southampton. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie wywiadu morskiego. W ramach operacji lotniczej „Neon 2” został przerzucony do okupowanej Polski.

W kraju otrzymał przydział do samodzielnej ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan” w Oddziale II Informacyjno-Wywiadowczego. Prowadził działania wywiadowcze na terenie III Rzeszy. Podczas powstania warszawskiego był oficerem kontrwywiadu i bezpieczeństwa komendy podobwodu Śródmieście Południe. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po uwolnieniu zameldował się w Londynie. Po demobilizacji postanowił wrócić do Polski. Latem 1947 roku jako kapitan żeglugi wielkiej podjął pracę na statkach Polskich Linii Oceanicznych. Trzy lata później został usunięty z pracy z uwagi na wojenną przeszłość. Do pływania wrócił w 1956 roku. Zmarł 23 kwietnia 2000 a jego pogrzeb odbył się z ceremoniałem wojskowym na cmentarzu katolickim w Sopocie.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Krzyżem Walecznych.

Srebrny Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Operacja lotnicza „Weller 3”.

W ramach operacji lotniczej „Weller 3” w okupowanej Polsce wylądowało czterech cichociemnych. Byli to:

• ppłk Bazała Leon, ps. Striwiąż
• mjr Piotrowski Edward, ps. Mema
• kpt. art. Piekarski Aleksander, ps. Turkuć
• kpt. Gałacki Adolf, ps. Maszop

Skoczków przyjęła w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku placówka odbiorcza „Wieszak” w okolicach miejscowości Zalesie kilkanaście kilometrów od Mińska Mazowieckiego. Ekipa cichociemnych przybyła na pokładzie samolotu Halifax JP-180 „V” ze 1586. Eskadry Specjalnego Przeznaczenia RAF. Start maszyny nastąpił z lotniska Campo Casale niedaleko Brindisi. Razem ze skoczkami zrzucono dziewięć zasobników ze sprzętem wojskowym. Był to trzeci lot tej ekipy, w poprzednich (3/4 oraz 9/10 kwietnia) nie można było wykonać zadania. Zrzucono także dziewięć zasobników oraz 6 paczek, wraz ze skoczkami w dwóch nalotach na placówkę odbiorczą o godz. 01.21. Samolot szczęśliwie powrócił do bazy o godz. 6.25, po locie trwającym 11 godzin 5 minut. Skoczkowie przywieźli m.in. 456 tys. dolarów na potrzeby AK.

ppłk Bazała Leon, ps. Striwiąż (1904–1983).

Urodził się w Chyrowie. W 1923 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Równolegle studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1929 roku otrzymał dyplom lekarza i otrzymał przydział na staż do Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Później służył w kilku jednostkach wojskowych. Od 1937 roku wykładał w Wyższej Szkole Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej służył szefostwie sanitarnym Armii „Karpaty”. Po agresji ZSRR na Polskę zgodnie z rozkazem przeszedł na Węgry. 13 stycznia 1940 roku zameldował się we Francji. Dowodził kompanią sanitarną w 4. Dywizji Piechoty. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie dowodził kompanią sanitarną 1. Brygady Strzelców. Na początku 1943 roku awansował do stopnia majora.

Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. W ramach operacji lotniczej „Weller 3” został przerzucony do okupowanej Polski. Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział do Obszaru Lwów AK, gdzie objął szefostwo służby sanitarnej. Prowadził szkolenia sanitarne, organizował punkty i środki medyczne. Był szefem służby sanitarnej podczas akcji „Burza” we Lwowie. Sporadycznie brał udział w walkach. Po wyparciu Niemców z miasta został aresztowany przez Sowietów. Do 1947 roku przebywał w obozach NKWD na terenie ZSRR. Po powrocie do Polski pracował jako lekarz.

Zmarł 12.03.1983 roku w Aleksandrowie Kujawskim.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Krzyżem Walecznych – dwukrotnie.

Krzyżem Partyzanckim.

Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

mjr Piotrowski Edward, ps. Mema (1899–1971).

Podczas pierwszej wojny światowej walczył w szeregach 2 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. Od listopada 1918 roku jako żołnierz 2 Lwowskiego Batalionu Strzelców walczył w obronie Lwowa. Jako dowódca plutonu w 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym był oficerem zawodowym. Odbył kursy szyfrów i wywiadu radiowego w Oddziale II Sztabu Głównego. Po wybuchu drugiej wojny światowej w stopniu kapitana pracował jako specjalista do spraw szyfrów niemieckich w Biurze Szyfrów i Radiowywiadu Oddziału II. 10 września został ewakuowany z Warszawy. Na rozkaz dowództwa 18 września przeszedł do Rumunii.

W grudniu 1939 roku dotarł do Francji. Otrzymał przydział do sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Razem z tą jednostką walczył pod Narvikiem. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo służył w 7. Brygadzie Kadrowej Strzelców, jednak szybko został przeniesiony do Biura Szyfrów Sztabu Naczelnego Wodza. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie cichociemnych. W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku został przerzucony do okupowanej Polski. Po standardowej aklimatyzacji w Warszawie, w czerwcu otrzymał przydział do Inspektoratu Piotrków Trybunalski Armii Krajowej. Po kilku tygodniach został komendantem Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Wojnę zakończył w stopniu majora. Po kapitulacji Trzeciej Rzeszy pozostał w konspiracji. Ujawnił się jesienią 1945 roku po apelu Jana Mazurkiewicza. Pracował w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. Na początku 1946 roku został na krótko aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Od 1954 mieszkał wraz z rodziną w Wieliczce, podjął pracę jako inspektor zaopatrzenia w Rejonie Przemysłu Leśnego Kraków, następnie jako mechanik w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych nr 9 w Łobzowie, później w tartaku drzewnym w Wieliczce. Od 1964 na rencie inwalidzkiej. Zmarł 7 marca 1971 roku w Wieliczce.

Odznaczony:

Orderem Krzyża Grunwaldu.

Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Krzyżem Niepodległości.

Krzyżem Walecznych.

Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Krzyżem Wojennym (Norwegia).

Krzyżem Wojennym (Francja).

kpt. art. Piekarski Aleksander, ps. Turkuć (1914–1978).

W 1933 roku jako absolwent Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Szczakowej zdał maturę. Ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Po odbyciu nauki w trzyletnim studium technicznym podjął pracę w hucie szkła w Szczakowej. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 3. Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. 18 września przedostał się do Rumunii. W listopadzie dotarł do Francji. Otrzymał przydział do Ośrodka Artylerii Przeciwlotniczej w Saint-Nazaire. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył w artylerii przeciwlotniczej.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przejściu szkolenia dywersyjnego został przerzucony do okupowanej Polski. Otrzymał przydział do Obwodu Białystok Powiat Inspektoratu Białostockiego Okręgu Białystok Armii Krajowej, gdzie objął stanowisko zastępcy komendanta Obwodu ds. szkolenia i dywersji. Prowadził szkolenia dla partyzantów. Brał udział w akcjach bojowych. Po wkroczeniu Sowietów został aresztowany przez NKWD. Trafił do sowieckich łagrów. W 1947 roku powrócił do Polski, gdzie przez pierwsze lata był prześladowany przez władze.

Zmarł 9 lutego 1978  w Krakowie.

Odznaczony:

Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Krzyżem Walecznych.

kpt. Gałacki Adolf, ps. Maszop (1902–1953).

Przyszedł na świat w Delatynie. W 1918 roku wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w walkach o granice Rzeczpospolitej z Ukraińcami i bolszewikami. W 1921 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Nawigacyjnym Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. Po ich ukończeniu krótko pływał w Polskiej Marynarce Handlowej. Od 1927 roku pracował jako urzędnik państwowy. Podczas kampanii wrześniowej służył w 206. Pułku Piechoty. Walczył m.in. w obronie Lwowa. 13 września został ranny i trafił do szpitala. 21 września został ewakuowany na Węgry z całym szpitalem wojskowym. W listopadzie 1939 roku zameldował się we Francji. Początkowo otrzymał przydział do 2. Pułku Piechoty 1. Dywizji Grenadierów Wielkopolskich, a następnie przeniesiono go do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Walczył w kampanii norweskiej, m.in. pod Narvikiem.

W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył w batalionie strzelców podhalańskich 1. Brygady Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej i został oficerem ekspozytury „Lombard”. Podczas powstania warszawskiego był oficerem do zleceń szefa ekspozytury. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po uwolnieniu wrócił do Polski, jednak rok później emigrował i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. 2 lipca 1953  na Florydzie popełnił samobójstwo.

Odznaczony:

Krzyżem Walecznych – czterokrotnie.

Chwała Bohaterom!